POTJE LIEFDE

Meestal kies je voor een hond omdat je samen leuke dingen kunt ondernemen, omdat hij je blij begroet en trouw is. Een hond is je maatje. Je weet dat je er energie in moet steken, maar je krijgt er ook wat voor terug. Een hond hebben is leuk!

Je ging niet over één nacht ijs, hebt gekeken welk type het beste bij jullie past, en was zelfs bereid een tijd te wachten tot de juiste pup er is.

Dan is die kleine hummel er, en natuurlijk heb je er je handen vol aan. Gebroken nachten, want pup mist zijn mamma, broertjes en zusjes en is nog niet zindelijk. Geeft niks, daar was je op voorbereid. Iedereen is vertederd bij zijn aanblik, zijn onhandigheid of juist al slimmigheidjes. Als je met hem op straat loopt, kom je vaak door alle ‘Ohhh wat schattig!’ en ‘Ahhhhhhh wat een lieffie’ niet echt vooruit. Je weet dat je van deze periode extra moet genieten, zo’n kleintje is zo snel groot!

Misschien koos je weloverwogen voor een herplaatser - ‘Don’t shop, adopt’ is je credo. Je weet dat dit niet de gemakkelijkste weg is, maar je gaat er 100% voor. Wandelend met een volwassen herplaatser hoor je doorgaans geen ‘Ahhh wat schattig’, maar je kunt rekenen op begripvolle blikken. Ja, bij jou zal het wel goed komen.

En dan….

Ineens beklemt het hebben van een hond. Déze hond. Die schattige pup! Die hond die jou zo nodig heeft. Wat doe je fout? Rationeel weet je dat alles zou moeten kloppen, toch voelt het niet zo. Je mist iets. Een hond hebben hoort leuk te zijn! 
Is het dat je maar niet kan wennen aan je nieuwe verantwoordelijkheid? Of het gevoel hebt veel te geven en te weinig terug te krijgen? Lijkt het alsof al je energie en tijd nog steeds geen echte vruchten afwerpt? Of was hij toch niet helemaal jouw keuze...?

Of, heb je het gevoel dat je hond je niet ziet staan? Niks vrolijk begroeten. Niks ‘samen’ op pad. 

Of, hij lijkt iedereen leuker te vinden dan degene die alles voor hem doet en laat. 
Je verzet je ertegen, maar ‘ondankbaar kreng’ of nog minder aardige gedachten zijn wel eens in je opgekomen.

Je begrijpt jezelf ook niet. Dit is toch wat je wilde? En dan nu dit. Dat gevoel, dat ‘nooit meer kwijt willen’, wil maar niet komen. Je voelt je teleurgesteld. Geen klik, wél schuldgevoel.

Je kocht een potje liefde… maar krijgt dat verrekte deksel niet open

Ook, of misschien wel juist, als je alles heel gedegen hebt voorbereid en er veel energie in steekt, zijn de verwachtingen hooggespannen. Bedenk dat je van tevoren, zelfs als je álles volgens het boekje hebt gedaan, niet kunt voorspellen óf jullie matchen en hoe je het gaat ervaren.

______________________________________________________________

Uitgehuwelijkt

Voor het tv-programma Married at first sight worden stellen aan elkaar gekoppeld door deskundigen. Je kunt van tevoren aangeven op wat voor type je valt (uiterlijk, karakter etc.), maar zij maken de match. Slechts één op de vier stellen is bij de afloop van het programma nog bij elkaar. Want die ‘klik’ valt niet te af te dwingen. De chemie kwam niet op tijd. 

Een hond wordt in zekere zin ook uitgehuwelijkt. Hij heeft geen inspraak over waar zijn mand gaat staan. Maar… hij heeft ook geen verwachtingen. Heeft geen dromen over hoe zijn leefomgeving eruit zou gaan zien. Hij is gewoon wie hij is, leeft in het hier en nu, heeft geen weet van wederkerigheid en jouw verwachtingen.

Over herplaatshonden horen we vaak ‘hij is zo dankbaar’. Of het werkelijk zo is? In de ogen van de hond ‘jij bent de beste en de liefste’ zien, en het idee dat alle inspanningen niet voor niets zijn, en dat je wat terugkrijgt, geeft voldoening.

_____________________________________________________________

Taboe

Waar ligt die opener voor dat potje Liefde? Bestaat ie wel? Zo niet, wat dan…?

Slapeloze nachten maken de duisternis niet lichter. Letterlijk en/of figuurlijk eventjes meer afstand nemen kan helpen. Zet je gevoelens of de obstakels die je ervaart eens op een rijtje:

Waren je verwachtingen reëel? Wat heeft je hond werkelijk nodig, wat heb jij van je hond nodig? Wat is haalbaar? Misschien had je onbewust gehoopt dat een blije puppy helend zou werken? Of durf je je juist niet open te stellen? Is je eigen gevoel te sterk; ben je zelf de sleutel? Soms helpt een andere mindset. Misschien is deze hond wel op je pad gekomen om je een spiegel voor te houden.

Vaak helpt het als een objectieve professional met je meedenkt, inzichten verschaft en handvatten geeft. Je leert nét even anders met je hond om te gaan - in praktische en/of mentale zin - waardoor je weer lol krijgt in je hond. Negatieve gevoelens kunnen alsnog veranderen in verliefdheid, blijheid, trots en momenten om te koesteren. Misschien niet van vandaag op morgen, maar wél overmorgen. 

In ieder geval is het belangrijk je gevoelens serieus te nemen en er iets mee te doen. Het gaat niet om maar een hond. En, je bent niet de enige! Het lijkt taboe; je hoort het glas halfvol te zien, niet te ‘zeuren’ over een dier, dus weinig mensen spreken het uit.
Meer hondeneigenaren dan je denkt hebben af en toe, lang of kort, twijfels. Vaak kost het best tijd en veel inspanningen voordat ‘de hond’ verandert in ‘mijn maatje’. 
Ook jij krijgt vast met wat hulp en steun, langzaam of ineens - mét een klik -, het potje open!

Want,‘A dog is for life, not just for Christmas’, toch? 
Niemand weet beter dan jijzelf of, en hoe je je hebt ingezet voor deze relatie, hoe hoog en reëel je verwachtingen waren en of deze bij te stellen zijn. En soms, heel soms is herplaatsen naar een fijn thuis wel het beste dat je je hond kunt bieden.

-------